Im dłużej trwają protesty, im bardziej agresywną formę przybierają, tym częściej odnoszę wrażenie, że skazane są na niepowodzenie. Hongkońska rewolucja upadnie, gdyż protestujący nie potrafią odpuścić, wycofać się. Jako, że większość protestujących stanowią młodzi ludzie bez politycznego doświadczenia, nie ma też konkretnego lidera protestów, w wielu demonstracjach brakuje logiki i taktyki. Nie do końca rozumiem czemu ma służyć dzisiejsze podpalenie stacji metra Central. Złość na metro jest uzasadniona, demolowanie stacji zupełnie jest niepotrzebne. Blokowanie lotniska wydaje się być też po prostu głupie. Starcia z uzbrojoną policją, nawet jeśli napsuje się im krwi, przyniosą więcej ofiar po stronie demonstrantów. Bieganie z flagami amerykańskimi po ulicy i domaganie się pomocy od USA (do czego Trump akurat nie jest skory) niszczy czystość prostestów, mających swoje źródło w Hongkongu a nie w USA i CIA.

Demonstranci powinni teraz odpuścić. Wystarczy zmniejszyć liczbę żądań do niezależnej komisji śledczej, zaprzestać starć z policją a zamiast tego poprzez pokojowe demonstracje, blokowanie siedziby rządu, siedziby szefa rządu etc. domagać się wspomnianej komisji. Niezależna komisja jest niezbędna to fakt. Rozmowy o demokratyzacji można rozpocząć później. Zwolnienie z aresztu protestantów pozostawić też komisji. Rząd zresztą nigdy nie zgodzi się na wypuszczenie na wolność wszystkich osób, szczególnie tych, którzy rzeczywiście popełnili przestępstwo (zniszczenia np.) i na co są dowody.

Wydaje się, choć mogę nie mieć racji, że jak w szachach, sensowniejszy nieraz jest szach, groźba powrotu ludzi na ulicę.

Rewolucja w Hongkongu jest niezbędna, dlatego powinna być robiona z głową, bez emocji. Teraz przeważają emocje, przeważa złość, uzasadniona często bez wątpienia.

Nie sądzę by chińskie wojsko wkroczyło do Hongkongu, nie sądzę by Carrie Lam wprowadziła stan wyjątkowy, raczej krok po kroku rząd będzie stosować inne rozwiązania, które w końcu doprowadzą obecną rewolucję do upadku. Można na przykład ograniczyć lub zakłócić internet w miejscach protestów, wyłączyć aplikację Telegram, która służy do komunikacji między protestującymi, aresztować jeszcze więcej osób etc.

Dotychczasowe działania rządu nie przynoszą odpowiednich rezultatów. Zakaz organizacji demonstracji regularnie jest ignorowany. Kolejne aresztowania i większa brutalność policji tylko podgrzewają emocje i chęci do dalszej walki. W końcu jednak coś się znajdzie… Da o sobie znać także zmęczenie.

Tyle, że… do tego „w końcu” może minąć sporo czasu, na czym jeszcze bardziej ucierpi miasto i jego mieszkańcy.

A szkoda, szkoda, gdyż zmiany w mieście są niezbędne. Młodzież pokazała swoją siłę, którą warto by przekuć w szerszy polityczny ruch. Ruch, który trzymałby rząd w szachu i reagował na każde ograniczanie wolności Hongkongu. Ruch, który w przyszłości wyrzuciłby z parlamentu partię propekińską DAB z niewątpliwą idiotką Starry Lee, stojącą na jej czele.

W środę Carrie Lam w zapowiedziała spełnienie jednego z postulatów protestujących, wycofując z hongkońskiego parlamentu ustawę ekstradycyjną. „Too little, too late” – oceniła większość politycznych komentatorów. Za mało, gdyż to nie na tym postulacie skupiają się główne żądania protestujących w ostatnich tygodniach. Oni chcą powołania niezależnej komisji śledczej do oceny brutalności działań policji. Powołanie takiej komisji, pozornie nie powinno przysparzać kłopotów, choć nie byłoby na rękę samej policji, która stanowczo jest jej przeciwna a narażanie się policji mogłoby przysporzyć Carrie Lam sporych kłopotów. Pozostaje więc dotychczasowa niezależna ale policyjna komisja śledcza, której skład rozszerzono o kilku zagranicznych ekspertów.

Carrie Lam odrzuciła jednak oskarżenia dziennikarzy, że wycofanie ustawy ekstradycyjnej następuje za późno. Wszak już była ona zawieszona i „martwa”, żadna różnica, przekonywała na kolejnej konferencji prasowej. Dawno większej głupoty nie słyszałem. Wszak nie ma terminów w odniesieniu do ustaw oczekujących na głosowanie w parlamencie jak: „death” i „suspended” – przekonywał były prezydent Legco czy hongkońskiego parlamentu Andrew Wong Wang-fat i ustawa mogła w terminie 12 dni wrócić pod obrady i zostać przez propekińską większość parlamentarną przegłosowana.

Protesty jednak nie ustają, zapowiadana jest kolejn blokada lotniska.  Ponad 1200 protestujących aresztowanych, najmłodszy ma dopiero 12 lat.

Ocenia się, że najbliższy weekend będzie krytyczny. Chiny zezwalając na wycofanie ustawy ekstradycyjnej, chciały zyskać powód do interwencji wojskowej. Przecież ustawy już nie ma a protesty trwają. Wszak trzeba jakoś usprawiedliwić interwencję w oczach świata. Chńczycy w Chinach przeszli skuteczne pranie mózgów ostatnio i przekonani są o konieczności wkroczenia chińskiego wojska i zrobienia porządku z „terrorystami”,  jak opisuje się w Hongkongu protestujących.

Bomba zegarowa tyka…

Chińczycy oburzeni krytykują zachodnie portale społecznościowe Facebook i Twitter o kontrolę wolności słowa. Wszak co to za wolność jeśli oni nie mogą przekazać światu swojej wersji wydarzeń w Hongkongu?
Jednak jak łatwo zauważyć jest pewna różnica w przekazie informacji jaką stosują chińskie media w porównaniu do mediów zachodnich. Media chińskie na czele z Xinhua, skupiają się na jednym wątku wydarzeń, na brutalności protestujących, pomijając setki innych, często znacznie ważniejszych informacji. Media chińskie nie mówią o co walczą protestujący, nie wspomnają o bierności rządu, milionowych pokojowych demonstracjach a jedynie porównują protestujących do terrorystów walczących o niezależność Hongkongu.
Czy tego rodzaju przekaz powinien być promowany na stronach Facebook-a i Twitter-a? Mam sporo wątpliwości.
Twitter a za nim Facebook usunął niedawno setki fałszywych kont i zaprzestał reklamować wpisy chińskich mediów rządowych.
Jak wiadomo Twitter i Facebook są zakazane w Chinach i trochę nawet z tego powodu oburzenie chińskich patriotów nie jest na miejscu.
Nie wspominając już, że amerykańskie media za ludowe Chiny nie otrzymałyby możliwości promowania swojej wersji wydarzeń np. dotyczącej Korei Północnej, wersji zdecydowanie innej niż oficjalny przekaza partii komunistycznej, na dodatek w samych Chinach i na odpowiedniku Twittera w Chinach – Weibo.

Czterdzieści siedem lat temu Zgromadzenie Ogólne ONZ popełniło pozornie niewielki błąd, który pozbawił prawa Hongkongu i Makau jako kolonii do samostanowienia.

W 1971 roku Chińska Republika Ludowa została członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Do tego roku Chiny w Organizacji Narodów Zjednoczonych reprezentowała Republika Chińska. Jednak w 1971 roku ONZ wycofała uznanie dla Republiki Chińskiej i za legalne władze Chin uznała władze Chińskiej Republiki Ludowej.

Kilka miesiecy później ambasador ChRL przy ONZ Huang Hua, wystosował list do Specjalnego Komitetu ds. Dekolonizacji, wyrażając sprzeciw wobec ONZ i traktowaniu Hongkongu i Makau jako kolonii. W liście Huang Hua zwrócił m.in., że zarówno Hongkong i Makau są częścią terytorium chińskiego, okupowanego przez władze brytyjskie i portugalskie, oraz że rozwiązanie kwestii Hongkongu i Makau leży wyłącznie po stronie Chin i ONZ nie ma prawa podnosić w tej sprawie dyskusji.

W odpowiedzi przewodniczący komitetu ds. dekolonizacji ONZ wyraził zgodę na żądanie Chin, przekazując zalecenia Zgromadzeniu Ogólnemu w rocznym raporcie komitetu z 1972 r., Opartym dokładnie na liście Huanga.

Raport komitetu z 1972 r. (Plik A / 8723 / Rev.1) miał pięć tomów o łącznej długości 1188 stron, z których tylko paragraf 183 na stronie 64 tomu wspominał o Hongkongu i Makau. Tego rodzaju okresowe raporty miały na celu jedynie rejestrowanie i opisywanie pracy każdej komisji, zwykle też były w niewielkim stopniu przedmiotem zainteresowania Zgromadzenia Ogólnego ONZ i rzadko były wetowane.

Co ważniejsze, Zgromadzenie Ogólne przygotowywało w tym samym czasie rezolucję w sprawie dekolonizacji i raport komitetu włączono do rezolucji o numerze 2908.

Rezolucja o numerze 2908, zatytułowana „Wdrażanie Deklaracji w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym” (plik A / RES / 2908 (XXVII)),  miała na celu wsparcie ONZ w dalszym przyspieszaniu globalnej dekolonizacji. Sekcja 5 potępiała kolonializm, podczas gdy sekcja 6 potwierdzała „uznanie przez ONZ zasadności walki ludów kolonialnych i narodów znajdujących się pod obcą dominacją w celu korzystania z ich prawa do samostanowienia i niezależności (…)”.

Rezolucja została przez zdecydowaną większość członków ONZ przyjęta. Jako, że Hongkong i Makau nie zostały uznane koloniami w raporcie, nie otrzymały też prawa do samostanowienia.

Na podstawie zapisów ze spotkań plenarnych, na których omawiano rezolucję, większość przedstawicieli państw członkowskich ONZ, którzy głosowali za rezolucją, zrobiło to, ponieważ chciano bezzwłocznie dokonać wyzwolenia narodów skolonizowanych. Kwestia Hongkongu i Makau była niezwykle niejasna w raporcie, który zawierał ponad tysiąc stron; po drugie, sam raport nie był też głównym punktem rezolucji.

Gdyby sprawę nieuznania, wykreślenia Hongkongu i Makau z listy ONZ terytoriów zależnych (Non-Self-Governing Territories) Chiny poniosły jako sprawę odrębnej rezolucji, i gdyby przeprowadzono właściwą debatę w ONZ, wynik głosowania z pewności byłby inny a Hongkong i Makau miałyby (choć tylko teoretyczną) szansę na niepodległość.

Zdjęcie: Delegacja ChRL zasiadający w ONZ w 1971 r., W tym stały przedstawiciel przy ONZ Huang Hua (w środku). Zdjęcie: UN.

W sobotę sokoło 2 tyś. mieszkańców dzielnicy Tuen Mun (Nowe Terytoria) protestowało w lokalnym parku Tuen Mun Park przeciwko tzw. dai mas, które od blisko 10 lat swoim hałaśliwym zawodzeniem i obscenicznym nieraz zachowaniem, przeszkadzały wielu mieszkańcom Tuen Mun w odpoczynku.

I udało się! We wtorek Tuen Mun District Council czyli Rada Dzielnicy Tuen Mun podjęła decyzję o likwidacji 2 stref w parku, w których dai mas mogły śpiewać i tańczyć.

Hotel Ovolo Southside, dzielnica Wong Chuk Hang.

Właściwie nie powinienem narzekać, gdyż dopłata z pokoju zwykłego do narożnego (najbardziej luksusowy pokój w hotelu z łóżkiem typu queen) kosztowała zaledwie 120 zł. Dodatkowo ekstra otrzymałem śniadanie, oraz kupon w przytulnym barze/całodobowym miejscu relaksu gości hotelowych na dobre piwo i przeciętne wino (do oporu) w czasie tzw. „happy hour” (15:00-19:00).
Może ujmę to inaczej, jeśli będziemy mieć okazję zatrzymać się w Ovolo Southside w pokoju narożnym lub dokonać „upgrade” do pokoju narożnego jak na zdjęciu – to brać bez zastanowienia. Dobra lokalizacja, miła obsługa, bardzo fajny pokój z fantastycznym widokiem.
Lub jeśli nie zależeć na będzie na widoku a bardziej na wygodnym łóżku, spokoju (hotel ma nadal niewiele gości), dobrym położeniu i cena będzie niska (np. jakaś duża promocja) – to też brać!
Hotel ma sporo plusów, metrem do centrum Hongkongu (Admiralty) dostaniemy się w może 10 minut, hotel ma bezpłatną pralnię i „gym”, wszyscy są bardzo uprzejmi i zarówno w hotelu jak i w okolicy hotelu nie ma tłumów ludzi.

Niestety hotel ma wiele minusów. Kiepskie śniadania, dużo lepiej i kto wie czy nie taniej zjemy śniadanie w jednej z kilku restauracji przy hotelu. Oczywiście nie musimy brać pokoju ze śniadaniem.
Jako, że Wong Chuk Hang to nadal dzielnica przemysłowa mimo dużych zmian w ostanich latach, w pokojach o niższym standarcie, widok z okien może być nieco depresyjny, zamiast panoramy Hongkongu zobaczymy front lub tył obdrapanego budynku przemysłowego.
W Wong Chuk Hang umiera też po 21:00, całkowicie niemal pustoszeje. Zawsze jednak tutaj możemy wziąć taksówkę i kilka minut dostać się do Aberdeen i zjeść nawet bardzo późną kolację (do 1:30am) w jednym z barów serwujących pyszne noodle. Z Wong Chuk Hang także szybko dostaniemy się do słynnej pływającej restauracji Jumbo Kingdom.

Ogólnie hotel jest drogi, za podobną a nawet niższą cenę znajdziemy hotel o podobnym standardzie w Tsim Sha Tsui czy Sheung Wan.

W latach 60-tych., wraz z masowym napływem imigrantów, z Chin, wprowadzono 10 przyczep jednopokładowych, które zostały umieszczone z tyłu dwupokładowych tramwajów. Przyczepy te mogły przewozić 36 pasażerów i były oznaczone jako pierwsza klasa.
Jednak przyczepa zwalniała prędkość tramwaju i powodowała duży hałas. Przyczepa została całkowicie wycofana w 1982 roku.

Tram 160 hauling trailer 11 along Hennessy Road, Hong Kong, March 1982. Photo by Les Tindall.

Trams 77, 69 & 129, Hennessy Road, Hong Kong, March 1982. Photo by Les Tindall.

Lato w Hongkongu bywa…

Przeglądając blogi podróżnicze, natrafiam nieraz na porady odradzające przyjazd do Hongkongu latem. Bo pada, tajfuny, gorąco i ogólnie nie da się żyć.
Rzeczywiście Hongkong jest cieplejszy od Polski, bez dwóch zdań, Czy jednak latem nie da się żyć?
Raz na kilka tygodni jest tajfun, trochę powieje, trochę popada. Bywa słonecznie i upalnie, do 35-36+, tu wystarczy jednak parasolka z filtrem UV, do nabycia w każdym sklepie, oczywiście trzeba także pić dużo wody, koszulka w plecaku na zmianę też się przyda.
Zwiedzając spędzamy siłą rzeczy dużo czasu w komunikacji miejskiej, gdzie jest klimatyzacja. Dobrze o 13-14:00 odpocząć w restauracji, zjeść pożywny lunch, nawet jeśli nie jesteśmy głodni. Logiczne, że nikt nie będzie biegał po rezerwatach w taki upał ale i na to nie ma czasu zimą, gdy bywa znaczne chłodniej.
Po prostu trzeba zwiedzać z głową i robić często przerwy.
Ale się da! Da się latem w Hongkongu żyć i da się wakacje w Hongkongu latem przeżyć!

Sądzę, że nie powinniśmy ślepo wierzyć we wszystko co w internecie przeczytamy. Najcześciej wpisy na blogach okraszone są sporą dawką emocji i subiektywnych opinii.

Nie jestem wielkim zwolennikiem hosteli, choć zdaję sobie sprawę, że niejeden hostel dorównuje niższej klasy hotelom a i te wyższej klasy potrafi zawstydzić.

Hongkong nie ma trochę szczęścia do hosteli. Niechlubna reputacja Chunking Mansion wzbudza niechęć do samych hosteli w ogóle. Bywają jednak wyjątki. Dzisiaj o jednym z nich.
Hop In w Tsim Sha Tsui ma dwie lokalizacje, jako hostel z piętrowymi łóżkami przy Mody Road i hotel 1* kilkadziesiąt metrów dalej przy Carnarvon Str.
Różnica w cenie i wyglądzie nieznaczna.
Dla jasności, nie są to miejsca na romantyczną podróż, o ile się już dawno skończyło 18 lat.
Zarówno hotel (de facto nieco lepszy hostel) są umiarkowanie czyste. Z dotychczasowych wycieczkowiczów mieszkających w obu miejscach, nikt na czystość nie narzekał. Sam sprawdzałem i jest OK.
Jeśli nie chcemy przebywać wieczorem w pokoju, możemy udać się do wspólnego pokoju, z telewizorem, barkiem, dużą kanapą.
Hotel oferuje dodatkowo małe patio, co może być ważne dla osób palących oraz pralki. (Jednak jeśli ktoś chce zrobić szybko pranie, warto poszukać pralnię w pobliżu by po kilku godzinach za równowartość kilkudziesięciu złotych, odebrać nasze rzeczy łącznie z bielizną, wyprane, wysuszone i ładnie złożone).

Ważna jest tutaj bez wątpienia lokalizacja Hop Inn. W samym centrum Tsim Sha Tsui East. Maksymalnie 8-10 minut pieszo do linii metra West Rail Line, kilka minut dalej do Tsuen Wan Line. Może 15 minut do Tsim Sha Tsui Promenade i Star Ferry.
Wokół obu noclegowni znajdziemy dużo niedrogich restauracji.
A co najważniejsze…. Nie kręcą się po okolicy i hostelu podejrzane typy z Afryki, Pakistanu, Indii. A to niestety jest zmorą Chunking Mansion.

Przyglądając się hostelowym gościom, zauważyłem sporo białych twarzy, kilka pań z Korei, młodą parę z Chin. A to kolejny plus. Wszak możemy kochać się jak bracia ale mieszkać nie musimy razem. Ta uwaga dotyczy wspomnianych wcześniej mieszkańców Afryki, niewyedukowanych przekupek z Chin i handlarzy z tysiącami tobołów z niezidentyfikowanych części świata.

Podsumowując, polecam! Podróżując zarówno indywidualnie, choć przede wszystkim grupowo, szukając rozsądnego a niedrogiego hostelu, warto pomyśleć o Hop Inn.
http://www.hopinn.hk/index_en.php