Według badań opublikowanych w renomowanym czasopiśmie medycznym The Lancet, prawie jedna trzecia dorosłych mieszkańców Hongkongu wykazała objawy zespołu stresu pourazowego (PTSD), w trakcie ostatnich miesięcy, często gwałtownych niepokojów społecznych w mieście. Około jedna na 10 osób miała natomiast objawy depresji. Powyższe dane porównywalne są z tymi obserwowanymi w obszarach konfliktu zbrojnego lub po atakach terrorystycznych.

Częstość występowania objawów PTSD była sześciokrotnie wyższa niż po ostatnich dużych protestach na rzecz demokracji „Ruch Parasoli” w 2014 r., Z około pięciu procent w marcu 2015 r. – do prawie 32 procent we wrześniu i listopadzie 2019 r. W przeprowadzonych badaniach, do 11 % dorosłych zgłosiło objawy depresji, z około 2 % przed protestami w 2014r.  i 6,5 %w 2017 roku.

Niestety badania nie objęły osób poniżej 18 roku życia, które stanowią sporą część protestujących.

Naukowcy odkryli również, że intensywne wykorzystanie mediów społecznościowych do śledzenia wydarzeń społeczno-politycznych wydaje się zwiększać ryzyko prawdopodobnej depresji i podejrzenia PTSD.

Naukowcy z Hong Kong University w badaniach wykorzystali ankiety przeprowadzone wśród 18 000 osób w latach 2009-2019 w, jak twierdzili, największym i najdłuższym badaniu wpływu niepokoju społecznego na zdrowie psychiczne mieszkańców Hongkong.

_____

Ostatnich kilka miesięcy było strasznie ciężkich. Ludzie zamykali się w sobie, stronili od przyjaciół, powszechna była apatia. I bezsilna złość, na rządzących. Po prostu opadają ręce.

Osoby samotne w Hongkongu są bardziej otwarte na randki z obcokrajowcami niż ich sąsiedzi w Azji Południowo-Wschodniej, co odzwierciedla międzynarodowy charakter miasta.

Przez sześć kolejnych lat szeroko zakrojone badanie randkowe wykazały, że 60% singli w Hongkongu jest otwartych na randki z obcokrajowcami. Odsetek ten jest wyższy niż odsetek singli w Singapurze i Malezji, podczas gdy Tajlandia plasuje się na szczycie, z około ośmioma na 10 singli gotowych poślubić obcokrajowca.

Hongkong to kosmopolityczne miasto. W porównaniu z Singapurem i Malezją w Hongkongu pracuje więcej emigrantów – powiedziała Violet Lim, szefowa i współzałożycielka Lunch Actually, międzynarodowej firmy randkowej z siedzibą w Singapurze, która przeprowadziła badanie. W tym roku Lunch Actually przebadał online ponad 2800 samotnych respondentów, w wieku od 21 do 51 lat, z pięciu krajów Azji Południowo-Wschodniej: Hongkongu, Singapuru, Malezji, Indonezji i Tajlandii.

Spotkanie z potencjalnym partnerem za pośrednictwem znajomych jest jednym z najpopularniejszych sposobów znalezienia chłopaka lub dziewczyny w Hongkongu (50 procent z 450 ankietowanych osób), Malezji (40 procent z 360 respondentów) i Indonezji (53 procent z 450 singli) . Dla kontrastu większość tajskich singli (44 procent z 1000 osób zapytanych) wierzy w przeznaczenie, dzięki któremu pozna swojego przyszłego partnera.

Korzystanie z aplikacji randkowej jest jednym z trzech najlepszych sposobów na randkę we wszystkich pięciu regionach i najlepszym wyborem w Singapurze, gdzie aż 51 procent z 600 singli przebadanych twierdzi, że woli korzystać z aplikacji randkowych.

„Osoby samotne korzystające z aplikacji randkowych skupiają się przede wszystkim na wyglądzie, a nie na wartościach, które dzielą”, mówi Lim, dodając, że wspólne wartości są istotnym elementem w utrzymywaniu długoterminowych relacji.

Przełamując stereotyp kobiet z Hongkongu jako powierzchownej i materialistycznej, sondaż pokazał, że singielki z Hongkongu zwracają obecnie mniejszą uwagę na czynniki takie jak dochód, wykształcenie, wiek, niż w poprzednich latach.

Badanie wykazało, że w Hongkongu najwięcej samotnych kobiet (62 procent) chętnie umawia się z mężczyznami, którzy zarabiają mniej niż oni, podczas gdy Indonezja ma najmniejszy odsetek kobiet (około 40 procent), które są otwarte na randki z mężczyznami o niższym przychodzie.
Z drugiej strony, w porównaniu do sześciu lat temu, w Hongkongu (87 procent), Malezji (97 procent) i Singapurze (91 procent) jest więcej samotnych mężczyzn, którzy twierdzą, że chętnie spotykają się z kobietą o wyższych dochodach .

Większość mężczyzn w Hongkongu (87 procent) twierdzi, że jest otwartych na randki z kobietami o wyższych dochodach, a 93 procent z nich na partnerów z wyższym wykształceniem.

Jeśli chodzi o randki, dyskryminacja ze względu na wiek jest niewielka, większość kobiet w Hongkongu chętnie umawia się z młodszymi mężczyznami (68 procent), a większość mężczyzn w Hongkongu twierdzi, że jest otwarte na randki ze starszymi kobietami (59 procent). Dla porównania, prawie wszystkie samotne kobiety w Tajlandii (99 procent) chętnie umawiają się z młodszymi mężczyznami. W porównaniu z badaniami w ostatnich sześciu latach, obserwuje się rosnącą tendencję osób samotnych chętnych na randki z młodszymi mężczyznami w Singapurze i Malezji, a także w Hongkongu. Samotni mężczyźni w tych trzech regionach coraz chętniej spotykają się ze starszymi kobietami.

Nie, to nie łódka z polską flagą i Polakami! To łódź pilotowa. Zadaniem łodzi pilotowej jest transport pilota na duże statki wpływające do portu.
A kim jest pilot? Pilot jest marynarzem przeprowadzającym statki poprzez niebezpieczne lub zatłoczone wody, takie jak porty i ujścia rzek. Jednak pilot jest tylko doradcą, a kapitan w dalszym ciągu pozostaje, w aspekcie prawnym, odpowiedzialny za statek
Wywieszona biało-czerwona flaga w międzynarodowym (morskim) kodzie sygnałowym (sygnał HOTEL) informuje: mam pilota na pokładzie

Prezydent USA Donald Trump podpisał „Hong Kong Human Rights and Democracy Act” (Ustawa o Prawach Człowieka i Demokracji w Hongkongu). Ustawa nakłada na rząd Hongkongu sankcje przy ograniczaniu niezależności Hongkongu od Chin, ograniczaniu demokracji oraz nieprzestrzeganiu praw człowieka.

W wydanym przez Biały Dom oświadczeniu „„Ustawa o prawach człowieka i demokracji w Hongkongu potwierdza i zmienia (dostosowuje) ustawę o wzajemnych relacjach Stanów Zjednoczonych i Hongkongu z 1992 r. (United States-Hong Kong Policy Act). Ustawa określa politykę Stanów Zjednoczonych wobec Hongkongu i kieruje oceną rozwoju sytuacji politycznej w Hongkongu” (…)”. Prezydent USD podpisał także ustawę PROTECT Hong Kong, która zakazuje sprzedaży amunicji amerykańskiej, takiej jak gaz łzawiący i gumowe pociski władzom miasta.

A teraz na chłopski rozum. Podpisana w 1992 roku ustawa przyznała miastu status wysokiego uprzywilejowania w handlu z USA. W przeciwieństwie do Chin, Hongkong mógł i nadal może liczyć na specjalne traktowanie przy wymianie handlowej i nie tylko. Nowa ustawa może to zmienić jeśli nadal ograniczana będzie wolność i demokracja w Hongkongu. Wypowiedzenie United States-Hong Kong Policy Act z 1992r, przez USA mogłoby skutkować trudnymi do przewidzenia konsekwencjami dla miasta jak i samych Chin.

Im dłużej trwają protesty, im bardziej agresywną formę przybierają, tym częściej odnoszę wrażenie, że skazane są na niepowodzenie. Hongkońska rewolucja upadnie, gdyż protestujący nie potrafią odpuścić, wycofać się. Jako, że większość protestujących stanowią młodzi ludzie bez politycznego doświadczenia, nie ma też konkretnego lidera protestów, w wielu demonstracjach brakuje logiki i taktyki. Nie do końca rozumiem czemu ma służyć dzisiejsze podpalenie stacji metra Central. Złość na metro jest uzasadniona, demolowanie stacji zupełnie jest niepotrzebne. Blokowanie lotniska wydaje się być też po prostu głupie. Starcia z uzbrojoną policją, nawet jeśli napsuje się im krwi, przyniosą więcej ofiar po stronie demonstrantów. Bieganie z flagami amerykańskimi po ulicy i domaganie się pomocy od USA (do czego Trump akurat nie jest skory) niszczy czystość prostestów, mających swoje źródło w Hongkongu a nie w USA i CIA.

Demonstranci powinni teraz odpuścić. Wystarczy zmniejszyć liczbę żądań do niezależnej komisji śledczej, zaprzestać starć z policją a zamiast tego poprzez pokojowe demonstracje, blokowanie siedziby rządu, siedziby szefa rządu etc. domagać się wspomnianej komisji. Niezależna komisja jest niezbędna to fakt. Rozmowy o demokratyzacji można rozpocząć później. Zwolnienie z aresztu protestantów pozostawić też komisji. Rząd zresztą nigdy nie zgodzi się na wypuszczenie na wolność wszystkich osób, szczególnie tych, którzy rzeczywiście popełnili przestępstwo (zniszczenia np.) i na co są dowody.

Wydaje się, choć mogę nie mieć racji, że jak w szachach, sensowniejszy nieraz jest szach, groźba powrotu ludzi na ulicę.

Rewolucja w Hongkongu jest niezbędna, dlatego powinna być robiona z głową, bez emocji. Teraz przeważają emocje, przeważa złość, uzasadniona często bez wątpienia.

Nie sądzę by chińskie wojsko wkroczyło do Hongkongu, nie sądzę by Carrie Lam wprowadziła stan wyjątkowy, raczej krok po kroku rząd będzie stosować inne rozwiązania, które w końcu doprowadzą obecną rewolucję do upadku. Można na przykład ograniczyć lub zakłócić internet w miejscach protestów, wyłączyć aplikację Telegram, która służy do komunikacji między protestującymi, aresztować jeszcze więcej osób etc.

Dotychczasowe działania rządu nie przynoszą odpowiednich rezultatów. Zakaz organizacji demonstracji regularnie jest ignorowany. Kolejne aresztowania i większa brutalność policji tylko podgrzewają emocje i chęci do dalszej walki. W końcu jednak coś się znajdzie… Da o sobie znać także zmęczenie.

Tyle, że… do tego „w końcu” może minąć sporo czasu, na czym jeszcze bardziej ucierpi miasto i jego mieszkańcy.

A szkoda, szkoda, gdyż zmiany w mieście są niezbędne. Młodzież pokazała swoją siłę, którą warto by przekuć w szerszy polityczny ruch. Ruch, który trzymałby rząd w szachu i reagował na każde ograniczanie wolności Hongkongu. Ruch, który w przyszłości wyrzuciłby z parlamentu partię propekińską DAB z niewątpliwą idiotką Starry Lee, stojącą na jej czele.

W środę Carrie Lam w zapowiedziała spełnienie jednego z postulatów protestujących, wycofując z hongkońskiego parlamentu ustawę ekstradycyjną. „Too little, too late” – oceniła większość politycznych komentatorów. Za mało, gdyż to nie na tym postulacie skupiają się główne żądania protestujących w ostatnich tygodniach. Oni chcą powołania niezależnej komisji śledczej do oceny brutalności działań policji. Powołanie takiej komisji, pozornie nie powinno przysparzać kłopotów, choć nie byłoby na rękę samej policji, która stanowczo jest jej przeciwna a narażanie się policji mogłoby przysporzyć Carrie Lam sporych kłopotów. Pozostaje więc dotychczasowa niezależna ale policyjna komisja śledcza, której skład rozszerzono o kilku zagranicznych ekspertów.

Carrie Lam odrzuciła jednak oskarżenia dziennikarzy, że wycofanie ustawy ekstradycyjnej następuje za późno. Wszak już była ona zawieszona i „martwa”, żadna różnica, przekonywała na kolejnej konferencji prasowej. Dawno większej głupoty nie słyszałem. Wszak nie ma terminów w odniesieniu do ustaw oczekujących na głosowanie w parlamencie jak: „death” i „suspended” – przekonywał były prezydent Legco czy hongkońskiego parlamentu Andrew Wong Wang-fat i ustawa mogła w terminie 12 dni wrócić pod obrady i zostać przez propekińską większość parlamentarną przegłosowana.

Protesty jednak nie ustają, zapowiadana jest kolejn blokada lotniska.  Ponad 1200 protestujących aresztowanych, najmłodszy ma dopiero 12 lat.

Ocenia się, że najbliższy weekend będzie krytyczny. Chiny zezwalając na wycofanie ustawy ekstradycyjnej, chciały zyskać powód do interwencji wojskowej. Przecież ustawy już nie ma a protesty trwają. Wszak trzeba jakoś usprawiedliwić interwencję w oczach świata. Chńczycy w Chinach przeszli skuteczne pranie mózgów ostatnio i przekonani są o konieczności wkroczenia chińskiego wojska i zrobienia porządku z „terrorystami”,  jak opisuje się w Hongkongu protestujących.

Bomba zegarowa tyka…

Chińczycy oburzeni krytykują zachodnie portale społecznościowe Facebook i Twitter o kontrolę wolności słowa. Wszak co to za wolność jeśli oni nie mogą przekazać światu swojej wersji wydarzeń w Hongkongu?
Jednak jak łatwo zauważyć jest pewna różnica w przekazie informacji jaką stosują chińskie media w porównaniu do mediów zachodnich. Media chińskie na czele z Xinhua, skupiają się na jednym wątku wydarzeń, na brutalności protestujących, pomijając setki innych, często znacznie ważniejszych informacji. Media chińskie nie mówią o co walczą protestujący, nie wspomnają o bierności rządu, milionowych pokojowych demonstracjach a jedynie porównują protestujących do terrorystów walczących o niezależność Hongkongu.
Czy tego rodzaju przekaz powinien być promowany na stronach Facebook-a i Twitter-a? Mam sporo wątpliwości.
Twitter a za nim Facebook usunął niedawno setki fałszywych kont i zaprzestał reklamować wpisy chińskich mediów rządowych.
Jak wiadomo Twitter i Facebook są zakazane w Chinach i trochę nawet z tego powodu oburzenie chińskich patriotów nie jest na miejscu.
Nie wspominając już, że amerykańskie media za ludowe Chiny nie otrzymałyby możliwości promowania swojej wersji wydarzeń np. dotyczącej Korei Północnej, wersji zdecydowanie innej niż oficjalny przekaza partii komunistycznej, na dodatek w samych Chinach i na odpowiedniku Twittera w Chinach – Weibo.

Czterdzieści siedem lat temu Zgromadzenie Ogólne ONZ popełniło pozornie niewielki błąd, który pozbawił prawa Hongkongu i Makau jako kolonii do samostanowienia.

W 1971 roku Chińska Republika Ludowa została członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Do tego roku Chiny w Organizacji Narodów Zjednoczonych reprezentowała Republika Chińska. Jednak w 1971 roku ONZ wycofała uznanie dla Republiki Chińskiej i za legalne władze Chin uznała władze Chińskiej Republiki Ludowej.

Kilka miesiecy później ambasador ChRL przy ONZ Huang Hua, wystosował list do Specjalnego Komitetu ds. Dekolonizacji, wyrażając sprzeciw wobec ONZ i traktowaniu Hongkongu i Makau jako kolonii. W liście Huang Hua zwrócił m.in., że zarówno Hongkong i Makau są częścią terytorium chińskiego, okupowanego przez władze brytyjskie i portugalskie, oraz że rozwiązanie kwestii Hongkongu i Makau leży wyłącznie po stronie Chin i ONZ nie ma prawa podnosić w tej sprawie dyskusji.

W odpowiedzi przewodniczący komitetu ds. dekolonizacji ONZ wyraził zgodę na żądanie Chin, przekazując zalecenia Zgromadzeniu Ogólnemu w rocznym raporcie komitetu z 1972 r., Opartym dokładnie na liście Huanga.

Raport komitetu z 1972 r. (Plik A / 8723 / Rev.1) miał pięć tomów o łącznej długości 1188 stron, z których tylko paragraf 183 na stronie 64 tomu wspominał o Hongkongu i Makau. Tego rodzaju okresowe raporty miały na celu jedynie rejestrowanie i opisywanie pracy każdej komisji, zwykle też były w niewielkim stopniu przedmiotem zainteresowania Zgromadzenia Ogólnego ONZ i rzadko były wetowane.

Co ważniejsze, Zgromadzenie Ogólne przygotowywało w tym samym czasie rezolucję w sprawie dekolonizacji i raport komitetu włączono do rezolucji o numerze 2908.

Rezolucja o numerze 2908, zatytułowana „Wdrażanie Deklaracji w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym” (plik A / RES / 2908 (XXVII)),  miała na celu wsparcie ONZ w dalszym przyspieszaniu globalnej dekolonizacji. Sekcja 5 potępiała kolonializm, podczas gdy sekcja 6 potwierdzała „uznanie przez ONZ zasadności walki ludów kolonialnych i narodów znajdujących się pod obcą dominacją w celu korzystania z ich prawa do samostanowienia i niezależności (…)”.

Rezolucja została przez zdecydowaną większość członków ONZ przyjęta. Jako, że Hongkong i Makau nie zostały uznane koloniami w raporcie, nie otrzymały też prawa do samostanowienia.

Na podstawie zapisów ze spotkań plenarnych, na których omawiano rezolucję, większość przedstawicieli państw członkowskich ONZ, którzy głosowali za rezolucją, zrobiło to, ponieważ chciano bezzwłocznie dokonać wyzwolenia narodów skolonizowanych. Kwestia Hongkongu i Makau była niezwykle niejasna w raporcie, który zawierał ponad tysiąc stron; po drugie, sam raport nie był też głównym punktem rezolucji.

Gdyby sprawę nieuznania, wykreślenia Hongkongu i Makau z listy ONZ terytoriów zależnych (Non-Self-Governing Territories) Chiny poniosły jako sprawę odrębnej rezolucji, i gdyby przeprowadzono właściwą debatę w ONZ, wynik głosowania z pewności byłby inny a Hongkong i Makau miałyby (choć tylko teoretyczną) szansę na niepodległość.

Zdjęcie: Delegacja ChRL zasiadający w ONZ w 1971 r., W tym stały przedstawiciel przy ONZ Huang Hua (w środku). Zdjęcie: UN.