Michael Hutchence – Rough Guide to Hong Kong. Mało kto wie, że legendarny wokalista INXS mieszkał w Hongkongu. Rough Guide powstał na początku 1997r., kilka miesięcy później Michael Hutchence już nie żył. Może to było pożegnanie…
Uważniej przyglądając się jego twarzy, można zauważyć nękającą go ciężką depresję.
(Uzyskanie licencji na sprzedaż żywności ze straganu na kółkach ze względów sanitarnych bywa nieraz kłopotliwe o ile w ogóle możliwe).
„To Kweilin Street obrazuje dynamiczność Hongkongu a nie przeznaczony dla turystów pokaz laserów nad Zatoką Wiktorii, – powiedział Adam Wong Sau-ping, reżyser ubiegłorocznego filmu „The Way We Dance”, który odwiedził Kweilin Street w pierwszy dzień roku księżycowego.
I trudno się z tym nie zgodzić. Hongkong ma przecież rozsławiony na całym świecie nocny market na Temple Street (dzielnice Yau Ma Tei i Jordan w Kowloon), poza tym zarówno pierożki dim sum, rybne kulki czy grilowane owoce morze można kupić w czynnych do późnych godzin nocnych licznych straganach w pobliskim Mongkoku, a mimo to mieszkańcy miasta poszukują nowych miejsc. Miejsc dla nich samych a nie dla turystów.
To także, poza oczywistą nostalgią, powszechny od niedawna trend do określania zbiorowej tożsamości i odmienności kulturowej poprzez celebrowanie przeszłości. Tu innym dobrym przykładem są słynne już spotkania noworoczne na tradycyjnym poon choi w Tang Ancestral Hall w Yueng Long, organizowane przez słynnego projektanta i członka klanu Tang, Williama Tang.
Niestety bogaci chińscy turyści i zakupowicze przeobrazili Hongkong w obcą dla wielu mieszkańców formę. Szwajcarskie zegarki, sklepy ze złotem i torebki Chanel, skutecznie wypierają małe sklepiki z chińskimi lekami, żywnością czy mini-bary. I coraz mniej w Hongkongu miejsca dla samych mieszkańców.
Materiał filmowy i zdjęcie: Apple Daily
Zapewne można mieć różne spostrzeżenia z tym związane i nie zawsze będą one pozytywne. Polska mentalność nakazywałaby tworzenie gett, w których by umieszczano zmęczone całotygodniową harówką pomocnice, separujące skutecznie od społeczeństwa. Na szczęście daleko jesteśmy od Polski a w Hongkongu jeszcze (chyba) nikt na ten pomysł nie wpadł.
Dragon-i to jeden z tych modnych klubów w Hongkongu, w których się bywa. Tu pokazuje się lokalna śmietanka towarzyska miasta i świata. A jeśli ktoś nie czuje się na siłach by tańczyć, może wybrać się do Dragon-i na kolację. Specjalnością klubu jest kuchnia japońska i chińska.
Strona internetowa klubu: http://dragon-i.com.hk
Adres: UG/F, The Centrium, 60 Wyndham Street, Central, Hong Kong
No i wszystko jasne! Ze względu na dużą ilość błędów jakie napotykam w internecie; sam od nich w przeszłości nie byłem wolny; krótkie wyjaśnienie językoznawcy było wskazane.
Sprawdź:http://www.polskieradio.pl
Może i nam się to nie podobać, nazwę miasta piszemy razem a nie oddzielnie. Mieszkaniec Hongkongu to Hongkończyk, a mieszkanka to Hongkonka. Przymiotnik utworzony od słowa Hongkong to hongkoński.
A odnośnie odmiany:
Hongkonka – Hongkonce, Hongkonek, Hongkonkach, Hongkonkami, Hongkonką, Hongkonkę, Hongkonki, Hongkonko, Hongkonkom.
Hongkończyk – Hongkończycy, Hongkończyka, Hongkończykach, Hongkończykami, Hongkończyki, Hongkończykiem, Hongkończykom, Hongkończykowi, Hongkończyków, Hongkończyku
Hongkoński – hongkońscy, hongkońska, hongkońską, hongkońskich, hongkońskie, hongkońskiego, hongkońskiej, hongkońskiemu, hongkońskim, hongkońskimi, hongkońsku, niehongkońscy, niehongkońska, niehongkońską, niehongkoński, niehongkońskich, niehongkońskie, niehongkońskiego, niehongkońskiej, niehongkońskiemu, niehongkońskim, niehongkońskimi
Hongkong powinien utrzymać farmy by zabezpieczyć dostawy żywności na wypadek kryzysu, powiedział Edward Lai Kwok-yan, odchodzący na emeryturę szef Vegetable Marketing Organisation. Edward Lai Kwok-yan ostrzegł także mieszkańców miasta, że wkrótce zmuszeni będą płacić więcej za lepszej jakości żywność na skutek większego zapotrzebowania wśród rosnącej w zamożność Chińczyków z Chin kontynentalnych.
Wg. Lai, jeśli import warzyw z Chin kontynentalnych nagle zostałby wstrzymany, farmy w Hongkongu mogłyby zaopatrzyć miasto w warzywa na okres 7 dni. Mieszkańcy Hongkongu konsumują rocznie 660 tyś ton warzyw, z czego jedynie 16 tyś ton pochodzi z lokalnych farm. To zaledwie 1/3 tego co farmy w Hongkongu dostarczały na rynek w 1999r. Wynika z tego, że 98% warzyw jest importowanych, głównie z Chin.
Wraz z szybkim rozwojem Hongkongu, który nastąpił po 1970r, wiele lokalnych farm przeznaczono pod budowę nowych osiedli mieszkaniowych a po rozpoczęciu reform gospodarczych w Chinach w 1979 roku, chińscy farmerzy zdominowali rynek produkcji warzyw na potrzeby mieszkańców Hongkongu. Obecnie aktywne farmy w Hongkongu zajmują jedynie 19 kilometrów kwadratowych czyli 0,13% powierzchni miasta a ziemię uprawia 4700 farmerów.
Poznajcie Michael Leung, założyciela firmy „Hongkoński Miód”. Trzeba być trochę szaleńcem, jak Michael by wpaść na tak… genialny pomysł.
Ale sami zobaczcie!
Directed by Kiku Ohe. (www.thesilentlights.com). Winner 1st Prize Non-European Branded Short Film category – Shots/Cfp-e Young Director Awards, Cannes 2011.
Szkoła średnia Sing Yin w dzielnicy Kwun Tong (Kowloon), na dorocznym kongresie World Green Building Council, została uznana przez organizację Greenest Schools on Earth, za jedną z najbardziej ekologicznych szkół na świecie. Szkoła Sing Yin z chwilą przenosin do nowego kampusu w 2008 roku, wybrana została przez rząd Hongkongu jako model pierwszej w mieście demonstracyjnej ekologicznej szkoły. Wybudowanie 30-klasowego obiektu kosztowało 248 mln dolarów hongkońskich (blisko 100 milionów złotych).
Chcesz dowiedzieć się więcej o szkole, przeczytaj artykuł w gazecie SCMP.
Projekt multikulturowej mapy Hongkongu stworzyła organizacja Cultural Outings, dzięki finansowemu wsparciu z programu „Love Ideas Love Hong Kong”. Projekt i ilustracje: Joanne&Ah Lee. Planowanie i research: Poon Man-hon, Chan Yee-on Christine, Ho Sheung-pui Polly, Chan Tsz-ching Cora, Lee Kwan-ting Ansley.
Hongkong, a właściwie główna wyspa Hongkong i Kowloon, nadal jest multikulturowy choć nie jest to widoczne na pierwszy rzut oka. Spotykając Hindusów czy Nepalczyków na ulicy, nasze pierwsze wrażenia nie są na ogół pozytywne, dopiero zagłębienie się w historii Hongkongu pozwala zrozumieć doniosłą rolę różnych nacji w budowaniu świetności miasta.
Biednemu wiatr w oczy. Niestety nie ma dobrych wieści dla mieszkańców klatek w Hongkongu. Przebudowa starych budynków znacząco zmniejszyła podaż klatek w centrum miasta i w konsekwencji doprowadziła do wzrostu czynszów. Zamieszkujący często nie więcej niż 15 stóp kwadratowych klatki (1,4 m kw) płacą za ich wynajem od kilkuset do 1500 dolarów miesięcznie(600 zł), dochodzi więc do absurdu gdyż 1 stopa kw. w luksusowych mieszkaniach wokół słynnego The Peak jest tańsza niż 1 stopa kwadratowa klatki.
W większości mieszkań wynajem 1 stopy kw. mieszkania to koszt 15-20 dolarów hongkońskich. W przypadku The Peak jest to ok 70- 80 dolarów hongkońskich. Za luksusowe mieszkanie na The Peak trzeba zapłacić nawet w przeliczeniu 90 tyś złotych czynszu miesięcznie).
Jeszcze 2 lata temu za jedną stopę płacono 30-40 dolarów, teraz średnio jest to 50-60 dolarów. Najwięcej płaci się za klatki w dystrykcie Yau Tsim Mong – 1500 dolarów. W Sham Shui Po czynsz miesięczny nie przekracza 1000-1200 dolarów hongkońskich.
Klatki to najczęściej duże mieszkania w starych blokach podzielone na kilkadziesiąt mini-pokoi, często bez okien i światła. Zamieszkują je najczęściej osoby bezrobotne, imigranci z Chin, starcy i osoby upośledzone. Na otrzymanie mieszkania komunalnego oczekuje się nawet i 10 lat. Ocenia się, że w mieście funkcjonuje nadal 100 „hoteli klatkowych”, gł. na terenie New Territories i Kowloon. Wg. innych danych tak mieszka nawet 100 tyś osób.
Problem nie jest jednak nowy, najemni, nisko wykwalifikowani pracownicy zawsze woleli mieszkać bliżej pracy by oszczędzić na biletach, nawet tłocząc się w niewielkich pomieszczeniach. Tak było w dawnej dzielnicy przemysłowej Kwun Tong, zanim fabryki przeniosły produkcję to Chin. Dużo też osób preferuje mieszkania w centrum miasta niż gdzieś w głębi New Territories czy odległych wyspach.
Coraz większa także jest podaż na mini-apartamenty do 150 stóp kw., i część właścicieli tych specyficznych hoteli dokonuje zmian, mimo że opłacalność takiego rozwiązanie nie zawsze jest większa. Chan Wah-keung, który posiada nieduże mieszkanie w Lap Shing Bldg, Kwun Tong. – 65 metrów kw., podzielił je 20 części. Od każdego najemcy pobiera od 600 do 700 dolarów, co oznacza że miesięcznie otrzymuje od 12 000 do 15 000. Gdyby podzielił mieszkanie na 4 mini-apartamenty, otrzymałby maksymalnie 10 000 dolarów (po 2 500 od mieszkania). Poza tym jak stwierdza, sami najemcy nie zgadzają się na takie rozwiązanie.
Zapewne stanowczy zakaz prowadzenia hoteli klatkowych (najczęściej działają one bez zezwoleń) oraz więcej rządowych mieszkań komunalnych rozwiązałoby ten uciążliwy dla miasta kłopot, najwidoczniej jednak sprawa jest bardziej skomplikowana niż nam to się wydaje, skoro problem mieszkań-klatek istnieje już od kilkudziesięciu lat.